Θέλω να σου μιλήσω, μπορείς να με ακούσεις λίγο?

Γραμμένο για το κάλεσμα σε εξέγερση Από την Λίλα Μήτσουρα

Σε εσένα μιλώ που με διαβάζεις τώρα. Που μιλάς ελληνικά και ζεις και αγαπάς αυτή την χώρα. Όχι μόνο σε σένα που ψηψίζεις εδώ, όχι μόνο για σένα που επιλέγεις να συμμετέχεις ενεργά επιλέγοντας ένα κόμμα, αλλά και για σένα που επιλέγεις να απέχεις πανηγυρικά, είτε μη πηγαίνοντας να ψηφίσεις, είτε ρίχνοντας άκυρο και λευκό. Διαμαρτύρεσαι νομίζεις.

ΝΟΜΙΖΕΙΣ!

Αλλά λιποτακτείς! Απέχεις με την σιωπή σου. Όπως ακριβώς κάνουν και τώρα οι περισσότεροι που ανέχονται όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση για μας τους νεοέλληνες. Εικοτολογούμε, αραχτοί, κρίνουμε, ανεβάζουμε και κατεβάζουμε κυβερνήσεις κατά πως μας βολεύει. Στα λόγια μόνο. Γιατί με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγεια.

Αλλά ενεργά απέχουμε δια της σιωπής μας.

Και ενώ βλέπουμε, την πορεία μας, κατηφορική και με ιλλιγιώδη ταχύτητα,μας οδηγεί κατευθείαν στον όλεθρο. Ωχ!συγνώμη!ανάπτυξη το ονομάζουν οι κυβερνώντες μας. Σιωπούμε. Και η ζωή συνεχίζεται, όπως μπορεί ο καθένας, αλλά συνεχίζεται.

Αλυσοδεμένοι, προχωράμε όλοι μαζί, πρόσεξε με, όλοι μαζί, στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε, με σκυφτό κεφάλι. Μάθαμε να κοιτάμε το χώμα, αντί να σηκώσουμε τα μάτια και να τα καρφώσουμε στο βλέμμα του διπλανού μας που πονάει και αυτός.

Συνηθίσαμε τον ήχο που κάνουν οι αλυσίδες μας και δεν μας κάνουν πια εντύπωση. Συνηθίσαμε να σέρνουμε το βήμα,κουρασμένοι πονεμένοι, ελπίζοντας ότι θα τελειώσει κάποτε όλο αυτό,από μόνο του, όμως, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε κάτι εμείς. Κοιτάμε την σκόνη, που σηκώνεται, και ίσα που γυρνάμε το κεφάλι για να κατηγορήσουμε τον συνοδοιπόρο μας, που τους ψήφισε.

Ο αναμάρτητος,πρώτος το λίθο βαλέτω!

Και μετά κοιτάμε και τον άλλο, που βρίσκεται δίπλα μας, για να τον κατακρίνουμε και αυτόν, που επιλέγει, ένα διαφορετικό κόμμα από το δικό μας. Γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί τα δικά μας βάσανα είναι μεγαλύτερα. Γιατί εμείς είμαστε πιο σπουδαίοι. Εμείς που σιωπούμε! Γιατί η σιωπή είναι χρυσός! Σωστά?΄Μόνο που από την σιωπή, ο καθένας καταλαβαίνει διαφορετικά πράγματα και δεν είναι πάντα χρυσά.

Φάε τώρα χρυσό νεοέλληνα!

Σιωπούμε, με σκυμμένο κεφάλι και κρίνουμε και κατακρίνουμε, δίχως να βλέπουμε ότι όλοι φοράμε τις ίδιες αλυσίδες. Η δικός μου κρίκος συγκρατεί τον δικό σου. Και ο δικός σου, είναι ενωμένος με τον κρίκο του συνοδοιπόρου σου, του συνοδοιπόρου μας.

Και όταν κάποιος δεν τα καταφέρνει, και τα παρατάει, και τα μπιστάει κάτω, όταν επιλέγει να διαβεί τον Αχέροντα, πάντα σιωπηλά και απόλυτα μοναχικά, τότε το νεκρό κορμί του το σέρνουμε μαζί, κατάλαβες?

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΕΡΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ!

Μη ψάχνεις για τον σωτήρα! Δεν υπάρχει! Ψάξε για τον Έλληνα άνθρωπο, που αγάπαει την χώρα του. Δείξε του τον δρόμο που θες εσύ! Και αν δεν ξέρει μάθε του. Εσύ επιλέγεις.

Δεν υπάρχουν σωτήρες, ούτε από μηχανής θεοί,

που θα μας επαναφέρουν ως δια μαγείας, στην προηγούμενη νεόπλουτη και αδιάφορη ζωή μας. Τέλος γράφτηκε σε αυτή τη ζήση. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Έχουμε την ευκαιρία για μια καινουργια αρχή. Απλά πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι μαζί είμαστε αλυσοδεμένοι, όλοι μαζί πονάμε, όλοι μαζί δυστυχούμε. Διαβαίνοντας σιωπηλά, σέρνοντας τις αλυσίδες μας βουβοί απλά κάνουμε τους ηλίθιους σπουδαίους.

Στάσου λίγο. Άκου με λίγο σε παρακαλώ. Μην επιλέγεις την σιωπή.

Σταμάτα να προχωράς, γιατί αν σταματήσω μόνο εγώ θα με παρασύρεις εσύ. Πρέπει να σταματήσουμε όλοι μας. Να στηλώσουμε τα πόδια και να σπάσουμε την σιωπή μας. Πρέπει να βρούμε τρόπο να πετάξουμε τις αλυσίδες μας απο πάνω μας. Να σπάσουμε τα δεσμά μας.

Ίσως αν με κοιτάξεις λίγο στα μάτια, να καταλάβεις ότι και εγώ έχω τα ίδια προβλήματα με σένα.

Ίσως αν με ακούσεις προσεκτικά. δίχως να βιάζεσαι να βγάλεις απόφαση καταδικαστική για τις ιδέες μου, να καταλάβεις ότι πρέπει να γκρεμίσουμε από την καρέκλα τους, τους τρελλούς με τον σύνδρομο του εθνοσωτήρα. Και να επιλέξουμε άλλον.

Και δεν πειράζει, αν επιλέξουμε λάθος. Έχουμε δικαίωμα να κάνουμε λάθος. Έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε γνώμη. Έχουμε δικαίωμα να θέλουμε να αλλάξουμε ζωή. Ας ακολουθήσουμε πρώτα τον δικό σου δρόμο και αν δεν βγει ακολουθούμε τον δικό μου. Δεν έχει σημασία ποιον δρόμο θα διαλέξουμε, αλλά πως θα φτάσουμε στο τέρμα.

Κουράστηκα να σέρνω τις αλυσίδες μου. Και πρέπει να με βοηθήσεις και συ.

Δεν μπορώ μόνη μου. Με τρομάζουν οι νεκροί που σέρνω. Νιώθω υπεύθυνη. Εσύ δεν νιώθεις? ή λυτρώνεσαι δακρύζοντας? Φοβάμαι ότι σε λίγο μόνο νεκρούς θα σέρνουμε. Βαραίνει ή ατμοσφαίρα, και μυρίζει άσχημα. Μυρίζει θάνατο. Τον θάνατο που κρύβει η σιωπή.

Πιάσε το χέρι μου και πάμε να βρούμε την ελευθερία μας. Πιάσε το χέρι μου και έλα να πάμε μαζί να επιλέξουμε τον Έλληνα που θα μας βοηθήσει να βγούμε στο φως. Και αν δεν ξέρει δεν πειράζει. Ξέρουμε εμείς τι θέλουμε. Έτσι δεν είναι?

Εμείς θα του δείξουμε που θέλουμε να πάμε. Έμείς θα του δείξουμε τον δρόμο και όχι αυτός σε εμάς.

Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά και πάμε!

ΜΑΖΙ Η ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ

ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ

ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΕΣΥ ΠΕΘΑΙΝΩ ΚΑΙ ΓΩ!

ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ  ΣΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΣΤΟ FACEBOOK

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΊΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Προς φίλες και φίλους Αναγνώστες του blog ....

Αυτή είναι η δύσκολη εβδομάδα. Όλοι εσείς που μας έχετε τιμήσει με την προτίμησή σας, όλον αυτόν τον καιρό, θα έχετε καταλάβει τη γεωμετρική πρόοδο, με την οποία τα γεγονότα κλιμακώνονται.

Είναι δείγμα σαφές αυτό - και κουτός όποιος δεν καταλαβαίνει ότι οδεύουμε προς το μεγάλο κραχ.

Δε θα κάνουν πίσω, δε θα διστάσουν – είναι προφανές ότι έχουν προετοιμαστεί προς αυτόν το σκοπό. Ό,τι δείτε αυτές τις μέρες, ως και την 29η Αυγούστου, δε θα είναι άσκηση, τα πυρά θα είναι πραγματικά.

Η ημερομηνία δεν έχει επιλεγεί τυχαία:

Το σενάριό τους έχει εφαλτήριο το χρονικό σημείο, μετά από το οποίο η γερμανική κυβερνώσα παράταξη θα αλλάξει πορεία πλεύσης και θα οδηγήσει τους εδώ υποτακτικούς σε δήθεν κίνηση πανικού: ο φόβος της πτώχευσης θα γίνει τρόμος και δέος, οι συνταξιούχοι θα συνωστίζονται στις τράπεζες, το σύνθημα «νυν υπέρ των Τραπεζών μας ο αγών» θα κάνει τα αυτιά μας να βουίξουν.

Ανεξάρτητα από την αντιμνημονιακή πολιτική παράταξη της επιλογής σας, θεωρούμε χρέος μας να σας επιστήσουμε την προσοχή στην ανάγκη να ταρακουνήσετε τις ηγετικές σας ομάδες.

Απαιτείται οργάνωση από μέρους τους σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, έξω από συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες αναζητούν ακόμη το ρόλο τους, μέσα από σύμπλοκα φίλων, παλαιών συν-αγωνιστών, αντιπάλων, κρυφών χαρτιών και προσωπικών επιδιώξεων.

Ο λαός έχει το λόγο τώρα. Αν οι ηγεσίες ακολουθήσουν έχει καλώς, αν όχι, μπορούμε και χωρίς αυτές.

Η Δημοκρατία μας χαροπαλεύει και το σχέδιο είναι οργανωμένο από καιρό.

Είναι καιρός να το πάρουμε όλοι απόφαση: Ή μαζί θα σωθούμε, ή θα διαιρεθούμε και θα χαθούμε.

Παράλληλα με τα παραπάνω - και σε σαφή συνάρτηση της ανάγκης εκλογών με την πραγματικότητα που βιώνουμε - φρονούμε ότι πρέπει να καταστεί σαφές στους πολίτες της χώρας μας, αλλά και στους αλληλέγγυους λαούς ότι αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας δεν υπάρχει πραγματική λαϊκή εκπροσώπηση. Ο λαός μας θέλει εκλογές, ανεξάρτητα από όσα γράφονται και λέγονται σε επίπεδο πάντα επικοινωνιακής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης.

Έχουμε αναρτήσει το σχετικό ερώτημα στο avaaz, με μόνο σκοπό, όχι να εκμαιεύσουμε πρόθεση ψήφου υπέρ του ενός ή του άλλου, αλλά τη δήλωση της σαφούς βούλησης του Ελληνικού Λαού να είναι συμμέτοχος στις αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην του και υπέρ της διεφθαρμένης κυβερνώσας ολιγαρχίας.

Το μόνο που απαιτείται είναι η υπογραφή σας στον σύνδεσμο που θα βρείτε εδώ:

AVAAZ.org COMMUNITY petitions

Θα υπάρχει συνεχής ενημέρωση                                     Η ομάδα Ιστολογίων του Ανέμου Αντίστασης

Ιστολόγια της ομάδας που το ανέρτησαν:

Airetikos On Air
HMEROLOGIO TP -- Ελλάς
Manic Nirvana
Venceremos
Ανεμος Αντίστασης
Αυτόνομη Παρέμβαση
Ασυμβίβαστος
Η ΣΦΗΚΑ 
Κωνσταντίνος Νάκκας
ΟΝΕΙΡΟΒΟΛΤΑ
ΦΕΝΙΑ

Διαβάστε Περισσότερα »

ΠΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ?

Στις λεπτομέρειες σε ανακαλύπτω.

Στις λεπτομέρειες με βρίσκω.

Και μέσα από τα ασήμαντα,μαθαίνω τα σημαντικά.Και δεν μου αρέσουν όλα.

Και εκεί που μας βρίσκω,εκεί θέλω να μας χάσω.Να μας αφήσω να φύγουμε.

Να μην πονάνε άλλο τα ασήμαντα.Σαν τρίτος να τα βλέπω και να μη με αγγίζουν.

Όχι,δεν τα΄χω με σένα,αλλά με μένα.Εγώ μου φταίω.Είναι φορές που οι επιλογές μου με

πονάνε.Θέλω να φωνάξω,να κλάψω,να τις αλλάξω,αλλά πάντα επιστρέφω στις ίδιες.

Είναι αυτά τα μικρά που κάνουν την διαφορά.Είναι αυτά τα ασήμαντα που με βοηθούν να μάθω την

αλήθεια.Για σένα και για μένα.Και με κάνουν να αναρωτιέμαι τι ζητάω τελικά?

Από σένα,όποιος και αν είσαι εσύ,ο φίλος,ο αδερφός,ο σύντροφος.Γιατί τελικά δεν αποδέχομαι τα

πράγματα όπως είναι,παρά επιμένω να ψάχνω και να αναλύω?

Τι κερδίζω άραγε?

Κι όμως οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά.

Από αυτές μαθαίνεις την αλήθεια.Και τελικά πόση αλήθεια αντέχω?

Πόση αλήθεια αντέχω,για σένα και πόση για μένα?

Διαβάστε Περισσότερα »

ΦΟΒΑΜΑΙ.....

Φοβάμαι τις παγωμένες ώρες που στέκονται στη σιωπή
ακίνητες ψυχρές τρομακτικές.
Τα λουλούδια με τα ωραία χρώματα που λιάζονται περήφανα
δίχως οσμή μα με χάρη.
Οργίζομαι με την σιωπή,που κρύβει τα λόγια τα όμορφα
γεμάτη αλαζονεία.
Με τα χέρια με τις θυμωμένες κινήσεις που αρνούνται το χάδι
γεμάτα περηφάνια.
Τρομάζω με τα νεκρά μάτια που σε κοιτούν κατάματα
δίχως ζέση.
Με την λογική σκέψη που κρύβει το συναίσθημα
γιατί φοβάται.
Με παγώνουν οι ταμπουρομένοι άνθρωποι πίσω από την λογική
που όλα τα μετρούν.
Συναίσθημα γυρεύω και μάτια καυτά και χείλη που μιλούν με αγάπη
για αγάπη.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΥ ΣΗΚΩΘΗΚΑ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΧΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΚΟΙΤΟΥΣΑ

ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΑΝΑΣΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΜΑΖΙ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΙΟΛΑΣ ΠΑΡΑΒΓΑΙΝΑΜΕ

ΒΑΔΙΖΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΧΑΝΟΤΑΝ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ

ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΓΥΡΕΥΕ Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ

ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΚΛΕΙΝΕ ΠΙΣΩ

ΗΘΕΛΑ ΜΟΝΑΧΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗ ΧΩΡΙΣΩ

ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΜΕ ΠΗΡΕ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΤΡΕΧΑ ΠΟΛΥ

ΑΦΗΣΕΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΩΣΕΣ ΦΙΛΙ

ΦΙΛΙ ΑΓΑΠΗ ΦΙΛΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΦΙΛΙ ΛΙΜΑΝΙ   

ΕΝΙΩΣΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΧΤΥΠΟ ΝΑ ΧΑΝΕΙ

ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ

ΚΑΙ ΣΕΝΑ?ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΕΚΕΙ ΠΩΣ ΝΑ Σ'ΑΦΗΣΩ

ΚΙ ΑΣ ΗΜΟΥΝΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΟΛΟ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΚΟΙΤΟΥΣΑ

ΠΡΟΧΩΡΑ ΕΣΥ!ΤΡΕΧΑ!ΕΙΠΕΣ ΜΑ ΠΟΣΟ ΑΓΩΝΙΟΥΣΑ!

ΕΤΣΙ ΜΟΝΑΧΗ ΑΡΧΙΣΑ ΞΑΝΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΩ

ΑΛΛΑ ΣΤΙΓΜΗ  Μ ΆΚΟΥΣ?ΔΕΝ ΕΠΑΨΑ ΝΑΣΆΝΑΖΗΤΩ

ΑΧ!ΕΚΕΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΠΑΛΙ ΠΙΣΩ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΝΟΥΣΑ

ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΟΛΑ ΟΛΑ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΖΟΥΣΑ

ΜΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΕΚΛΕΙΝΕ ΤΟΥ ΓΥΡΙΣΜΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ

ΝΑ ΞΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΕΚΑΤΣΕΣ ΜΑ ΣΈΛΙΩΝΕ Ο ΠΟΝΟΣ

ΣΦΑΛΙΣΕΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ

ΕΦΥΓΕΣ...ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕΙΣ

ΑΠΟΜΕΙΝΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΕΚΕΙ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΗ

Μ ΆΠΛΩΜΕΝΟ ΧΕΡΙ ΤΟ ΧΑΔΙ ΣΟΥ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

ΠΑΓΩΣΕ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΑ ΜΟΥ ΚΟΠΗΚΕ ΤΟ ΒΗΜΑ

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?ΠΩΣ ΑΡΑΓΕ ΣΦΙΧΤΑ ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗΣΩ?

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ?

ΚΟΙΤΑ ΜΑΝΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ!ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΘΥΜΑ

ΣΕ ΨΑΧΝΩ!ΣΕ ΦΩΝΑΖΩ !ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΚΑΙ ΟΤΙ ΦΕΥΓΕΙ ΕΜΑΘΑ ΠΙΣΩ ΔΕΝ ΞΑΝΑΡΓΥΡΝΑ

ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΑΣ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΘΑ ΑΝΑΠΟΛΩ

ΣΤΑ ΑΣΤΡΑ ΚΡΥΦΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΘΑ ΜΙΛΩ

ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗ ΔΑΚΡΥΣΩ

ΑΝΤΙΟ ΜΑΝΑ!!ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΆΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΩ

Διαβάστε Περισσότερα »

ΜΙΑ ΚΟΥΡΕΛΟΥ ΓΙΑ ΠΟΡΤΑ

Λίλα Μήτσουρα Φράγκου

Εχάθη πόρτα.
Αντικαταστάθηκε με κουρελού.
Παρακαλούνται όλοι οι Έλληνες να ενωθούμε και να κατασκευάσουμε μια νέα.
Ανεπιθύμητοι επισκέπτες μπαινοβγαίνουν όποτε γουστάρουν στη ζωή μας.
Χρήζει άμεσης ανάγκης!

Ανάγκη είναι επίσης τα κλειδιά να μη δοθούν σε άτομα που μας θεωρούν μισητούς εχθρούς τους.
Βασικά δεν πρέπει να δοθούν σε κανέναν.
Όπως δεν δίνεις και τα κλειδιά του σπιτιού σου.

Γιατί το σπίτι σου είναι η Ελλάδα.
Και της ξήλωσες την πόρτα.
Και αντ΄αυτής τι έβαλες?
ΚΟΥΡΕΛΟΥ!
Και όχι μόνο αυτό,αλλά νομίζεις ότι σπίτι σου είναι το Μαξίμου.
Και αφήνεις ένα τρίο,να μπαινοβγαίνει ελεύθερα και να αποφασίζει πως θα ζήσεις εσύ,
πως θα σπουδάσεις εσύ,πως θα πεθάνεις εσύ.

Αφήνεις να κουμαντάρουν  το σπίτι σου,αυτοί που είναι αυτουργοί της κρίσης.
Και περιμένεις με αγωνία ζωγραφισμένη να δεις τι αποφάσισαν για σένα.
ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!
Μια παρέα,που πάσχει από το σύνδρομο του σωτήρα.
Και που πιστεύει ότι χωρίς αυτούς θα χαθούμε.
Μια παρέα που έχει απώλεια επαφής με την πραγματικότητα.
Και αυτό θεωρείται ψυχωτικό σύμπτωμα  ξέρεις.

Τους επέτρεψες να μπουν σπίτι σου και να στο γκρεμίσουν.
Και εντάξει ίσως στην αρχή πίστεψες ότι ήξεραν.
Τώρα που απόδειξαν την ανικανότητα τους τι κάνεις?
Πώς το επιτρέπεις?
Εδώ ξήλωσαν και την κουρελού και δεν σου άφησαν ούτε ψάθα για να πεθάνεις.


Ή σπίτι σου θεωρείς μόνο αυτό που χρωστάς στη τράπεζα?
Ααα αυτό ,ξέχασα να σου πω,δεν θα στο γκρεμίσουν,θα στο πάρουν.
Έτσι αποφάσισαν.
Καλέ όχι αυτοί που ψήφισες.
Αλλά αυτοί που δεν ψήφισες.
Και που δεν είναι Έλληνες.
Αλήθεια την θυμάσαι την ταινία"Οι Γερμανοί ξανάρχονται"?
Ωραιότατη ταινία.

Λοιπόν,έχουμε και λέμε:ή φτιάχνεις πόρτα με κλειδιά και λουκέτα ή φίλε μου περίμενε .
Ανάσκελα κατά προτίμηση ,το ΡΕΚΒΙΕΜ της ζωής σου και των κατακτήσεων σου.


ΡΕΚΒΙΕΜ!( κοινή διεθνή έκφραση στην καθομιλουμένη με τη σημασία "Νεκρώσιμη Τελετή")

http://anemosantistasis.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

ΣΩΠΑ !!! ..Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους 
κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός. 
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν: 
«σώπα!».
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή, 
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: 
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. 
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού. 
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, 
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, 
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι 
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και τα 'μαθα να σωπαίνουν, 
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. 
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε: 
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή, 
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω, 
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. 
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. 
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. 
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!». Και μαζευτήκαμε πολλοί, 
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,μόνο με το «Σώπα!». 
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου 
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου 
και κάν' την να σωπάσει.Κόψ'την σύρριζα. 
Πέτα την στα σκυλιά. 
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. 
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς, 
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς» 
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια. 
Γίνε μουγκός. 
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου 
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, 
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω 
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω 
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, 
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: 
ΜΙΛΑ!

του Τούρκου ποιητή Αζίζ Νεσίν

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΣΤΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΑΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟ!

 της Λ.Φ.Μ.

Kυκλοφορεί πολύ στο FACEBOOK μία "αφίσα"που λέει "ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ".
Και αναρωτήθηκα μήπως το πρώτο μας οδηγεί στο δεύτερο?
Μήπως αν εξαθλιωθούμε εντελώς μπορέσουμε και αντιδράσουμε?
Και η αλήθεια είναι ότι μια αντίδραση υπάρχει.Αλλά αναμεταξύ μας.Εξαγριωνόμαστε,αλλά ο ένας με τον άλλο.
Ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους.Ποιούς θα κατηγορήσουμε για την κατάντια μας.
Για παράδειγμα,ανακαλύψαμε ότι αιτία του κακού είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Αυτοί φταίνει για το δημόσιο χρέος και για όλα τα δεινά που μας βρήκαν.Το ερώτημα που μου γεννιέται είναι εμείς το ανακαλύψαμε ή κάποιοι(ποιοί άραγε?)μας το έβαλαν στη σκέψη,για να τσακωνόμαστε μεταξύ μας και να συνεχίζουν αυτοί ανενόχλητοι το έργο τους?

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ  ΒΑΣΙΛΕΥΕ.

Πάγια τακτική των ισχυρών.Η φτώχεια φέρνει γκρίνια μου έλεγε η γιαγιά μου.
Και μεις γκρινιάζουμε πολύ!Και όσο το δικό μας εισόδημα εξανεμίζεται,ξεσπάμε στον φίλο μας,στον γείτονα,στον κουμπάρο,που τα καταφέρνει ακόμα.
Θυμώνουμε και τα βάζουμε με τους συνανθρώπους μας,με τους οποίους έχουμε κοινά προβλήματα.Αυτό ξεχνάμε.
Χτυπάμε αυτούς που μπορούμε.Γιατί τους ισχυρούς δεν μπορούμε.Δεν μπορώ να ξεσπάσω στον βιομήχανο.στον τραπεζίτη,στον πολιτικό.Μπορώ όμως να ξεσπάσω σε σένα.
Είσαι εύκολος στόχος.Και βγάζω έτσι ότι απωθημένα έχω και ζήλιες και ατομισμό.
Και φυσικά στους μετανάστες.Αυτοί και αν δεν φταίνε!Έτσι δεν πιστεύουμε όλοι μας?΄Αλλοι κρυφά και άλλοι φανερά.Δεν μας πέρασε άραγε από το μυαλό ότι η άρχουσα τάξη το δημιούργησε αυτό γιατί την συμφέρει.

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ.
ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟ!

Και βάλανε κάποιους να κάνουν την βρώμικη δουλειά τους.Την ακροδεξιά.Για να στρέψει τον κόσμο ενάντια στην εργατική τάξη,που με τις απεργίες της ταλαιπωρεί τον κόσμο.
Να στρέψει τον κόσμο ενάντια στους τεμπέληδες με τους παχυλούς μισθούς που διασύρουν τη χώρα στο εξωτερικό.
Έτσι, σύμφωνα με όλες τις εκδοχές της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, για την κρίση δεν φταίνε οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι κυβερνητικές πολιτικές, φταίνε οι απεργίες. Για την εγκληματικότητα δεν φταίει η φτώχεια και η διάλυση του κράτους πρόνοιας από τις κυβερνήσεις, φταίνε οι μετανάστες. Η μεγαλύτερη απειλή δεν είναι η κρίση και η φτώχεια, αλλά οι μουσουλμάνοι.
Και όσοι δεν τσακώνονται αναμεταξύ τους,πέφτουν σε κατάθλιψη,στο κενό στα ψυχοφάρμακα.

ΤΕΛΕΙΟ!

Μια κοινωνία κατακερματισμένη!Εύκολος  στόχος πια.Και βαράνε αλύπητα.
Αλλά ένα κλικ χρειάζεται το μυαλό του ανθρώπου.Μία απλή στροφή και όλα μπορούν να αλλάξουν.Ποιος μπορεί να πει ότι μας κέρδισαν.ότι πέτυχαν το σκοπό τους?
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας υποτιμάει!ΚΑΝΕΙΣ!Πάντα υπάρχει χρόνος για αντίδραση!Ένα μόνο χρειάζεται,να είμαστε όλοι ενωμένοι.
ΚΑΙ ΝΑΙ ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΕΝΟΧΟΥΣ.
ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΜΨΕΙ.ΟΥΤΕ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΘΑ ΑΝΑΨΕΙ ΤΗΝ ΣΠΙΘΑ.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ.Ο ΛΑΟΣ.ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ!ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ!


http://anemosantistasis.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Κώστας Βάρναλης - Οι Μοιραίοι

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισιές

(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

όλ'η παρέα πίναμ' εψες'

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής.

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο

το βάσανο είναι της ζωής!

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!

Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,

γαρούφαλα του δειλινού,

λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενός ο πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος, ίδιο στοιχειό'

τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα

στο σπίτι λιώνει από χτικιό'

στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη

κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα

δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

(Ποιητικά, O Kέδρος 1956)

Διαβάστε Περισσότερα »

Μια σιωπηλή αστραπή

Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου

Μια αστραπή χώρισε στα δυο την Κύπρο.

Κι η κληρονομιά του μυαλού και της σκέψης
Η κληρονομιά των προσωπικών
Μικρών η μεγάλων στιγμών μας
Έμεινε εκεί.

Μια σιωπηλή αστραπή.

Μαχαίρι κοφτερό στις φλέβες μας
Που αιμορράγησαν
Κι ακόμη αιμορραγούν.

Μια διχοτομημένη ζωή
Στη γραμμή της ντροπής.

Εδώ η αναπνοή, εκεί η ανάσα μου
Εδώ η καρδιά, εκεί οι χτύποι της
Εδώ το μυαλό, εκεί η σκέψη μου
Εδώ τα μπράτσα μου, εκεί ο αγώνας μου
Εκεί οι τοίχοι μου, οι δρόμοι μου,
Οι Άγιοί μου, τα χόρτα και ο ήλιος μου,
Ο αγέρας και τα κεραμίδια που μας σκέπαζαν!

Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου
Από το βιβλίο “Από την ψυχή μου στην Κύπρο"

 http://diasporic.org

• 
  

Διαβάστε Περισσότερα »

Ημερολόγιο μιας Κύπριας μάνας

Άντρια Γαριβάλδη

Τικ τακ τικ
Απόηχοι καρδιάς γαντζωμένοι στους δείκτες του ρολογιού
στον ξεβαμμένο τοίχο, θάλαμος είκοσι-έξι.

Ναι, Κύπρια είμαι. Με ρωτάς πότε ήρθαμ’ εδώ;
Ένα χρόνο μετά το ‘74. Μη ρωτάς το γιατί,
μας ακολουθούσαν οχτροί.
Είχα πέντε παιδιά, μα όλα μου ‘φυγαν,
εκτός από ένα. Τώρα πια… ολόκληρος άντρας…
Το ένα το ‘χασα μωρό στη γέννα,
το άλλο αγόρι, είκοσι χρονών τότε,
διάβαζε για εξετάσεις, ονειρευόταν να σπουδάσει…
μα πέθανε με την καρδιά του.
Τα δυο κορίτσια μου ούρλιαζαν για μήνες. «Έρχονται, έρχονται…».
Μα ψυχολόγος  κανένας δεν μπόρεσε να τα γιατρέψει.
«Έρχονται, έρχονται…» άκουγα στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου.
Έπεσε σε κατάθλιψη η μια μου η κοπελίτσα, δεκάξι και μισό ήτανε τότε.
Φωνή, χτυποκάρδι, φωνή, βουβαμάρα…
«Έρχονται, έρχονται…» μέχρι που έσβησε σε λίγους μήνες  μέσα στο μαράζι.

Τ’ άλλο κορίτσι μου, δεκαοκτώ, δεν πρόλαβε να μπει στο χειρουργείο,
«έσπασε η χολή», είπαν οι γιατροί
και μες σα χέρια μου ξεψύχησε κείνο το βράδυ.
Μου’ μειν’ αυτό, το τελευταίο αγόρι
μ’ ελπίδα μόνο μια, να τ’ αναθρέψω.

***

Ναι… είχε αδειάσει το χωριό μας
κι ήτανε Αύγουστος με τζίτζικες γεμάτος.
Η θάλασσα γυάλιζε μαρμαρωμένη, αφιλόξενη
στις ρίζες του χωριού μας στον Ποταμό του Κάμπου.
Είχανε φύγει όλοι με αυτοκίνητα, με φορτηγά, και ότι άλλο είδος τροχοφόρου.
Εμείς, πού να πηγαίναμε! Μέσο δεν είχαμε.
Έξω κοκκίνισε η δύση επικίνδυνα.
Και προς το βράδυ του Σαββάτου…
«Έρχονται, έρχονται…» ακούστηκαν κρότοι αλλόκοτοι,
μηχανές που βούιζαν πλησιάζοντας.
Βάλαν φωτιές στη διπλανή γειτονιά. Καπνοί, σκόνη, σύννεφο, νέκρα…

Τα δυο κορίτσια έτρεμαν,
δεν είχα δύναμη να τα κρατήσω στην αγκάλη μου.
Πήραν τους δρόμους κι έτρεχαν,
τρέχαμε κι εμείς ξωπίσω τους με τη ψυχή στο στόμα
αφήνοντας το σπίτι ανοιχτό, και το χωριό στη σκοτεινιά.
Πήραμε τα βουνά, στενά μονοπάτια, πέτρες, αγκάθια,
τα κορίτσια ακόμα τρέχανε… και τρέμανε… «έρχονται, έρχονται…».

Τα δυο αγόρια με συγκρατούσαν κει που έπεφτα,
ο άντρας μου δεν έλεγε κουβέντα.
Τα γόνατά  μας λύγιζαν ανήμπορα, νερό δεν είχαμε στα χείλη.
Όλα πιο πέρα απ’ τις δυνάμεις του κορμιού και του λογικού.
Ρόδιζε η αυγή καθώς φτάσαμε στον Κάμπο της Τσακίστρας.
Κανένας δεν μας γνώριζε εκεί, κανέναν δεν γνωρίζαμε.

Τα κοριτσάκια μου πια δεν  μου μίλησαν ποτέ, μέχρι που τα’ χασα για πάντα.
Τ’ αγόρι το μεγάλο, άτυχο,  κατάρα το συντρόφευε.
Μόνο το πιο μικρό, το δωδεκάχρονο, παρέμεινε κρυμμένο στην ποδιά μου
χωρίς το βλέμμα να σηκώνει προς τον ήλιο, από φόβο μην προδοθεί.

***

Τικ τακ τικ
Το ρολόι χτυπά ακοίμητο. Ο γιατρός μόλις έφυγε.
Ώρα για μεσημεριανό, μα δεν το θέλω τούτο το φαΐ, ανούσιο,
πικρό κι όλο το ίδιο εδώ στην ξενιτιά.
Γιατί ήρθαμε εδώ; Γιατί μείναμε εδώ;
Κοιτάτε τα πόδια μου, δεν με σηκώνουν,
το κορμί μου, πετσί και κόκκαλο.
Πόσο θα περιμένω; Γιατί;

***

Τικ τακ τικ,
το ρολόι χτυπά ξάγρυπνο
μετρώντας τα βήματα στο διάδρομο
τις ατέλειωτες ώρες τις μοναξιάς.

Μου θυμίζουν: «Κυρά Ανθή»
«κουράγιο και θα πας στο σπίτι σου ‘αύριο’».
Κι εγώ λαχταρώ να βγω στο μπαλκόνι
να μυρίσω τον αέρα της λευτεριάς.

 http://diasporic.org

Διαβάστε Περισσότερα »