ΜΙΑ ΚΟΥΡΕΛΟΥ ΓΙΑ ΠΟΡΤΑ

Λίλα Μήτσουρα Φράγκου

Εχάθη πόρτα.
Αντικαταστάθηκε με κουρελού.
Παρακαλούνται όλοι οι Έλληνες να ενωθούμε και να κατασκευάσουμε μια νέα.
Ανεπιθύμητοι επισκέπτες μπαινοβγαίνουν όποτε γουστάρουν στη ζωή μας.
Χρήζει άμεσης ανάγκης!

Ανάγκη είναι επίσης τα κλειδιά να μη δοθούν σε άτομα που μας θεωρούν μισητούς εχθρούς τους.
Βασικά δεν πρέπει να δοθούν σε κανέναν.
Όπως δεν δίνεις και τα κλειδιά του σπιτιού σου.

Γιατί το σπίτι σου είναι η Ελλάδα.
Και της ξήλωσες την πόρτα.
Και αντ΄αυτής τι έβαλες?
ΚΟΥΡΕΛΟΥ!
Και όχι μόνο αυτό,αλλά νομίζεις ότι σπίτι σου είναι το Μαξίμου.
Και αφήνεις ένα τρίο,να μπαινοβγαίνει ελεύθερα και να αποφασίζει πως θα ζήσεις εσύ,
πως θα σπουδάσεις εσύ,πως θα πεθάνεις εσύ.

Αφήνεις να κουμαντάρουν  το σπίτι σου,αυτοί που είναι αυτουργοί της κρίσης.
Και περιμένεις με αγωνία ζωγραφισμένη να δεις τι αποφάσισαν για σένα.
ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!
Μια παρέα,που πάσχει από το σύνδρομο του σωτήρα.
Και που πιστεύει ότι χωρίς αυτούς θα χαθούμε.
Μια παρέα που έχει απώλεια επαφής με την πραγματικότητα.
Και αυτό θεωρείται ψυχωτικό σύμπτωμα  ξέρεις.

Τους επέτρεψες να μπουν σπίτι σου και να στο γκρεμίσουν.
Και εντάξει ίσως στην αρχή πίστεψες ότι ήξεραν.
Τώρα που απόδειξαν την ανικανότητα τους τι κάνεις?
Πώς το επιτρέπεις?
Εδώ ξήλωσαν και την κουρελού και δεν σου άφησαν ούτε ψάθα για να πεθάνεις.


Ή σπίτι σου θεωρείς μόνο αυτό που χρωστάς στη τράπεζα?
Ααα αυτό ,ξέχασα να σου πω,δεν θα στο γκρεμίσουν,θα στο πάρουν.
Έτσι αποφάσισαν.
Καλέ όχι αυτοί που ψήφισες.
Αλλά αυτοί που δεν ψήφισες.
Και που δεν είναι Έλληνες.
Αλήθεια την θυμάσαι την ταινία"Οι Γερμανοί ξανάρχονται"?
Ωραιότατη ταινία.

Λοιπόν,έχουμε και λέμε:ή φτιάχνεις πόρτα με κλειδιά και λουκέτα ή φίλε μου περίμενε .
Ανάσκελα κατά προτίμηση ,το ΡΕΚΒΙΕΜ της ζωής σου και των κατακτήσεων σου.


ΡΕΚΒΙΕΜ!( κοινή διεθνή έκφραση στην καθομιλουμένη με τη σημασία "Νεκρώσιμη Τελετή")

http://anemosantistasis.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

ΣΩΠΑ !!! ..Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους 
κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός. 
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν: 
«σώπα!».
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή, 
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: 
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. 
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού. 
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, 
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, 
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι 
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και τα 'μαθα να σωπαίνουν, 
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. 
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε: 
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή, 
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω, 
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. 
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. 
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. 
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!». Και μαζευτήκαμε πολλοί, 
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,μόνο με το «Σώπα!». 
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου 
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου 
και κάν' την να σωπάσει.Κόψ'την σύρριζα. 
Πέτα την στα σκυλιά. 
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. 
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς, 
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς» 
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια. 
Γίνε μουγκός. 
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου 
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, 
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω 
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω 
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, 
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: 
ΜΙΛΑ!

του Τούρκου ποιητή Αζίζ Νεσίν

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΣΤΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΑΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟ!

 της Λ.Φ.Μ.

Kυκλοφορεί πολύ στο FACEBOOK μία "αφίσα"που λέει "ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ".
Και αναρωτήθηκα μήπως το πρώτο μας οδηγεί στο δεύτερο?
Μήπως αν εξαθλιωθούμε εντελώς μπορέσουμε και αντιδράσουμε?
Και η αλήθεια είναι ότι μια αντίδραση υπάρχει.Αλλά αναμεταξύ μας.Εξαγριωνόμαστε,αλλά ο ένας με τον άλλο.
Ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους.Ποιούς θα κατηγορήσουμε για την κατάντια μας.
Για παράδειγμα,ανακαλύψαμε ότι αιτία του κακού είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Αυτοί φταίνει για το δημόσιο χρέος και για όλα τα δεινά που μας βρήκαν.Το ερώτημα που μου γεννιέται είναι εμείς το ανακαλύψαμε ή κάποιοι(ποιοί άραγε?)μας το έβαλαν στη σκέψη,για να τσακωνόμαστε μεταξύ μας και να συνεχίζουν αυτοί ανενόχλητοι το έργο τους?

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ  ΒΑΣΙΛΕΥΕ.

Πάγια τακτική των ισχυρών.Η φτώχεια φέρνει γκρίνια μου έλεγε η γιαγιά μου.
Και μεις γκρινιάζουμε πολύ!Και όσο το δικό μας εισόδημα εξανεμίζεται,ξεσπάμε στον φίλο μας,στον γείτονα,στον κουμπάρο,που τα καταφέρνει ακόμα.
Θυμώνουμε και τα βάζουμε με τους συνανθρώπους μας,με τους οποίους έχουμε κοινά προβλήματα.Αυτό ξεχνάμε.
Χτυπάμε αυτούς που μπορούμε.Γιατί τους ισχυρούς δεν μπορούμε.Δεν μπορώ να ξεσπάσω στον βιομήχανο.στον τραπεζίτη,στον πολιτικό.Μπορώ όμως να ξεσπάσω σε σένα.
Είσαι εύκολος στόχος.Και βγάζω έτσι ότι απωθημένα έχω και ζήλιες και ατομισμό.
Και φυσικά στους μετανάστες.Αυτοί και αν δεν φταίνε!Έτσι δεν πιστεύουμε όλοι μας?΄Αλλοι κρυφά και άλλοι φανερά.Δεν μας πέρασε άραγε από το μυαλό ότι η άρχουσα τάξη το δημιούργησε αυτό γιατί την συμφέρει.

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ.
ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟ!

Και βάλανε κάποιους να κάνουν την βρώμικη δουλειά τους.Την ακροδεξιά.Για να στρέψει τον κόσμο ενάντια στην εργατική τάξη,που με τις απεργίες της ταλαιπωρεί τον κόσμο.
Να στρέψει τον κόσμο ενάντια στους τεμπέληδες με τους παχυλούς μισθούς που διασύρουν τη χώρα στο εξωτερικό.
Έτσι, σύμφωνα με όλες τις εκδοχές της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, για την κρίση δεν φταίνε οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι κυβερνητικές πολιτικές, φταίνε οι απεργίες. Για την εγκληματικότητα δεν φταίει η φτώχεια και η διάλυση του κράτους πρόνοιας από τις κυβερνήσεις, φταίνε οι μετανάστες. Η μεγαλύτερη απειλή δεν είναι η κρίση και η φτώχεια, αλλά οι μουσουλμάνοι.
Και όσοι δεν τσακώνονται αναμεταξύ τους,πέφτουν σε κατάθλιψη,στο κενό στα ψυχοφάρμακα.

ΤΕΛΕΙΟ!

Μια κοινωνία κατακερματισμένη!Εύκολος  στόχος πια.Και βαράνε αλύπητα.
Αλλά ένα κλικ χρειάζεται το μυαλό του ανθρώπου.Μία απλή στροφή και όλα μπορούν να αλλάξουν.Ποιος μπορεί να πει ότι μας κέρδισαν.ότι πέτυχαν το σκοπό τους?
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας υποτιμάει!ΚΑΝΕΙΣ!Πάντα υπάρχει χρόνος για αντίδραση!Ένα μόνο χρειάζεται,να είμαστε όλοι ενωμένοι.
ΚΑΙ ΝΑΙ ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΕΝΟΧΟΥΣ.
ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΜΨΕΙ.ΟΥΤΕ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΘΑ ΑΝΑΨΕΙ ΤΗΝ ΣΠΙΘΑ.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ.Ο ΛΑΟΣ.ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ!ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ!


http://anemosantistasis.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Κώστας Βάρναλης - Οι Μοιραίοι

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισιές

(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

όλ'η παρέα πίναμ' εψες'

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής.

Ω! πόσο βάσανο μεγάλο

το βάσανο είναι της ζωής!

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!

Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,

γαρούφαλα του δειλινού,

λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενός ο πατέρας χρόνια δέκα

παράλυτος, ίδιο στοιχειό'

τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα

στο σπίτι λιώνει από χτικιό'

στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη

κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα

δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

(Ποιητικά, O Kέδρος 1956)

Διαβάστε Περισσότερα »

Μια σιωπηλή αστραπή

Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου

Μια αστραπή χώρισε στα δυο την Κύπρο.

Κι η κληρονομιά του μυαλού και της σκέψης
Η κληρονομιά των προσωπικών
Μικρών η μεγάλων στιγμών μας
Έμεινε εκεί.

Μια σιωπηλή αστραπή.

Μαχαίρι κοφτερό στις φλέβες μας
Που αιμορράγησαν
Κι ακόμη αιμορραγούν.

Μια διχοτομημένη ζωή
Στη γραμμή της ντροπής.

Εδώ η αναπνοή, εκεί η ανάσα μου
Εδώ η καρδιά, εκεί οι χτύποι της
Εδώ το μυαλό, εκεί η σκέψη μου
Εδώ τα μπράτσα μου, εκεί ο αγώνας μου
Εκεί οι τοίχοι μου, οι δρόμοι μου,
Οι Άγιοί μου, τα χόρτα και ο ήλιος μου,
Ο αγέρας και τα κεραμίδια που μας σκέπαζαν!

Ευαγγελία – Αγγελική Πεχλιβανίδου
Από το βιβλίο “Από την ψυχή μου στην Κύπρο"

 http://diasporic.org

• 
  

Διαβάστε Περισσότερα »

Ημερολόγιο μιας Κύπριας μάνας

Άντρια Γαριβάλδη

Τικ τακ τικ
Απόηχοι καρδιάς γαντζωμένοι στους δείκτες του ρολογιού
στον ξεβαμμένο τοίχο, θάλαμος είκοσι-έξι.

Ναι, Κύπρια είμαι. Με ρωτάς πότε ήρθαμ’ εδώ;
Ένα χρόνο μετά το ‘74. Μη ρωτάς το γιατί,
μας ακολουθούσαν οχτροί.
Είχα πέντε παιδιά, μα όλα μου ‘φυγαν,
εκτός από ένα. Τώρα πια… ολόκληρος άντρας…
Το ένα το ‘χασα μωρό στη γέννα,
το άλλο αγόρι, είκοσι χρονών τότε,
διάβαζε για εξετάσεις, ονειρευόταν να σπουδάσει…
μα πέθανε με την καρδιά του.
Τα δυο κορίτσια μου ούρλιαζαν για μήνες. «Έρχονται, έρχονται…».
Μα ψυχολόγος  κανένας δεν μπόρεσε να τα γιατρέψει.
«Έρχονται, έρχονται…» άκουγα στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου.
Έπεσε σε κατάθλιψη η μια μου η κοπελίτσα, δεκάξι και μισό ήτανε τότε.
Φωνή, χτυποκάρδι, φωνή, βουβαμάρα…
«Έρχονται, έρχονται…» μέχρι που έσβησε σε λίγους μήνες  μέσα στο μαράζι.

Τ’ άλλο κορίτσι μου, δεκαοκτώ, δεν πρόλαβε να μπει στο χειρουργείο,
«έσπασε η χολή», είπαν οι γιατροί
και μες σα χέρια μου ξεψύχησε κείνο το βράδυ.
Μου’ μειν’ αυτό, το τελευταίο αγόρι
μ’ ελπίδα μόνο μια, να τ’ αναθρέψω.

***

Ναι… είχε αδειάσει το χωριό μας
κι ήτανε Αύγουστος με τζίτζικες γεμάτος.
Η θάλασσα γυάλιζε μαρμαρωμένη, αφιλόξενη
στις ρίζες του χωριού μας στον Ποταμό του Κάμπου.
Είχανε φύγει όλοι με αυτοκίνητα, με φορτηγά, και ότι άλλο είδος τροχοφόρου.
Εμείς, πού να πηγαίναμε! Μέσο δεν είχαμε.
Έξω κοκκίνισε η δύση επικίνδυνα.
Και προς το βράδυ του Σαββάτου…
«Έρχονται, έρχονται…» ακούστηκαν κρότοι αλλόκοτοι,
μηχανές που βούιζαν πλησιάζοντας.
Βάλαν φωτιές στη διπλανή γειτονιά. Καπνοί, σκόνη, σύννεφο, νέκρα…

Τα δυο κορίτσια έτρεμαν,
δεν είχα δύναμη να τα κρατήσω στην αγκάλη μου.
Πήραν τους δρόμους κι έτρεχαν,
τρέχαμε κι εμείς ξωπίσω τους με τη ψυχή στο στόμα
αφήνοντας το σπίτι ανοιχτό, και το χωριό στη σκοτεινιά.
Πήραμε τα βουνά, στενά μονοπάτια, πέτρες, αγκάθια,
τα κορίτσια ακόμα τρέχανε… και τρέμανε… «έρχονται, έρχονται…».

Τα δυο αγόρια με συγκρατούσαν κει που έπεφτα,
ο άντρας μου δεν έλεγε κουβέντα.
Τα γόνατά  μας λύγιζαν ανήμπορα, νερό δεν είχαμε στα χείλη.
Όλα πιο πέρα απ’ τις δυνάμεις του κορμιού και του λογικού.
Ρόδιζε η αυγή καθώς φτάσαμε στον Κάμπο της Τσακίστρας.
Κανένας δεν μας γνώριζε εκεί, κανέναν δεν γνωρίζαμε.

Τα κοριτσάκια μου πια δεν  μου μίλησαν ποτέ, μέχρι που τα’ χασα για πάντα.
Τ’ αγόρι το μεγάλο, άτυχο,  κατάρα το συντρόφευε.
Μόνο το πιο μικρό, το δωδεκάχρονο, παρέμεινε κρυμμένο στην ποδιά μου
χωρίς το βλέμμα να σηκώνει προς τον ήλιο, από φόβο μην προδοθεί.

***

Τικ τακ τικ
Το ρολόι χτυπά ακοίμητο. Ο γιατρός μόλις έφυγε.
Ώρα για μεσημεριανό, μα δεν το θέλω τούτο το φαΐ, ανούσιο,
πικρό κι όλο το ίδιο εδώ στην ξενιτιά.
Γιατί ήρθαμε εδώ; Γιατί μείναμε εδώ;
Κοιτάτε τα πόδια μου, δεν με σηκώνουν,
το κορμί μου, πετσί και κόκκαλο.
Πόσο θα περιμένω; Γιατί;

***

Τικ τακ τικ,
το ρολόι χτυπά ξάγρυπνο
μετρώντας τα βήματα στο διάδρομο
τις ατέλειωτες ώρες τις μοναξιάς.

Μου θυμίζουν: «Κυρά Ανθή»
«κουράγιο και θα πας στο σπίτι σου ‘αύριο’».
Κι εγώ λαχταρώ να βγω στο μπαλκόνι
να μυρίσω τον αέρα της λευτεριάς.

 http://diasporic.org

Διαβάστε Περισσότερα »

Λέο Μπουσκάλια ''Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις''

"Διηγούμαι πάντα την ιστορία ενός σχολείου ζώων, μια συναρπαστική ιστορία που λένε οι παιδαγωγοί επί χρόνια. Πάντα γελάμε μ’ αυτή, αλλά ποτέ δεν κάνουμε τίποτε.

Ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα αποφάσισαν ν' ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα.

Ο λαγός επέμεινε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο.

Το πουλί επέμεινε για το πέταγμα.

Το ψάρι επέμεινε για το κολύμπι.

Ο σκίουρος επέμεινε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα.

Κι όλα τα άλλα ζώα ήθελαν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα η ειδικότητά τους, κι έτσι έβαλαν τα πάντα και μετά έκαναν το ανεπανόρθωτο σφάλμα να επιμείνουν να παρακολουθήσουν όλα τα ζώα όλα τα μαθήματα.

Ο λαγός έτρεχε υπέροχα, κανείς δεν έτρεχε τόσο γρήγορα σαν το λαγό. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι ήταν απαραίτητο για τη διανοητική και συγκινησιακή πειθαρχία να μάθουν στο λαγό να πετάει. Επέμειναν λοιπόν να μάθει να πετάει και τον ανέβασαν σ' ένα κλαδί και του είπαν: «Πέτα, λαγέ!» Το κακόμοιρο το ζωάκι πήδησε κι έσπασε το πόδι του και το κεφάλι του. Έπαθε ζημιά ο εγκέφαλός του και μετά ούτε να τρέξει καλά δεν μπορούσε. Έτσι αντί για Α στο τρέξιμο πήρε Γ. Πήρε κι ένα Δ στο πέταγμα για την καλή του προσπάθεια. Κι όλοι στην επιτροπή του προγράμματος ήταν ευχαριστημένοι.

Το ίδιο έγινε και με το πουλί — πέταγε σαν τον άνεμο εδώ κι εκεί, έκανε τούμπες και κόλπα κι έπαιρνε Α στο πέταγμα. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι έπρεπε να μάθει να σκάβει τρύπες σαν τυφλοπόντικας. Βέβαια το πουλί έσπασε τελικά τα φτερά του και το ράμφος του και πολλά άλλα και δεν μπορούσε πια ούτε να πετάει. Όλοι όμως ευχαριστήθηκαν που του έβαλαν ένα Γ στο πέταγμα, και ούτω καθεξής.

Και ξέρετε ποιος ήταν ο αριστούχος αυτού του σχολείου;

Ένα διανοητικά καθυστερημένο χέλι γιατί μπορούσε να κάνει τα πάντα σχεδόν αρκετά καλά. Η κουκουβάγια αποσύρθηκε και τώρα ψηφίζει «όχι» σε όλα τα ψηφίσματα που έχουν να κάνουν με τα κονδύλια της παιδείας.

 Όλοι το ξέρουμε πολύ. καλά, πως ο τρόπος αυτός είναι λανθασμένος κι ωστόσο κανείς δεν κάνει ποτέ τίποτε. Μπορεί να είσαι μεγαλοφυΐα. Μπορεί να είσαι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του κόσμου — δε θα καταφέρεις να μπεις στο Πανεπιστήμιο - αν δεν περάσεις την τριγωνομετρία. Που θα την κάνεις τι; Δεν μπορείς να πάρεις απολυτήριο από το Λύκειο αν δεν περάσεις σ' αυτό και κείνο το μάθημα! Δεν μπορείς να βγεις από το Δημοτικό αν δεν κάνεις αυτό ή το άλλο! Δεν έχει καμιά σημασία ποιος είσαι. Ρίξτε μια ματιά στη λίστα των αποτυχημένων μαθητών: Γουίλιαμ Φώκνερ, Τζον Φ. Κέννεντυ, Τόμας Έντισον.. Δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα στο σχολείο. Ήταν κόλαση γι' αυτούς. «Δε θέλω να μάθω κάθετο σκαρφάλωμα. Ποτέ δεν πρόκειται να σκαρφαλώσω κάθετα σ' ένα δέντρο. Είμαι πουλί. Μπορώ να πετάξω στην κορφή του δέντρου χωρίς να χρειάζεται να σκαρφαλώσω». «Δεν έχει σημασία, είναι καλή πνευματική άσκηση»."

 http://antikleidi.com

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Διαβάστε Περισσότερα »

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Δὲν εἶχα τίποτα γιὰ φαγητὸ ἀπόψε
κι εἶπα νὰ τσιμπήσω πρόχειρα
μιὰ σφραγισμένη λύση ποὺ ὑπῆρχε.
Μὲ ἡμερομηνία παραγωγῆς,
τῆς λήξης δυσανάγνωστη.
Κάτι γράμματα ποὺ βρέθηκαν.
Δός μου νὰ σ᾿ τὰ διαβάσω ἐγὼ
προθυμοποιήθηκε ἡ ἀπάθεια.

Κι ἔτσι εὐχαρίστως ποὺ τὸ δέχτηκα
κι ἔτσι ἀπαίσια ποὺ τὰ διάβαζε ἐκείνη
μὲ τὴ θηλυπρεπὴ φωνή της
σὰν νά ῾χε ἀλλάξει φύλο καὶ ἡ σημασία τους
καὶ ὁ ἀποστολέας
κατάλαβα πὼς εἴχανε χαλάσει
ἔληξε ἡ ἰσχύς τους.

Μὴν τὰ πετᾶς μὲ πρόλαβε ἡ διορατικότης
θὰ τύχει νὰ περάσει ἀπὸ δῶ
καμιὰ φτωχὴ ὀνειροπόληση, τὰ δίνεις,
Τοὺς ἀρέσουνε τὰ χαλασμένα
πράγματα ποὺ ἔχουνε λήξει.

Διαβάστε Περισσότερα »